Exodus 17: 8-16
zondag Jubilate
Zondag Jubilate heet deze zondag tussen Pasen en Pinksteren, maar te juichen of te jubelen valt er niet al te veel in deze akelige en angstige tijd van een wereldwijde crisis en een tergende onzekerheden ook in ons persoonlijke bestaan.
Toch willen we vasthouden aan het verhaal van hoop en uitkomst, dat ons op het hart is gebonden en waar we moed uit kunnen putten.
We laten het hoofd niet hangen, maar liever heffen we de handen op ten hemel, al worden onze armen zwaar, als bij de oude Mozes in het verhaal van de strijd tegen Amalek in Exodus 17.
Amalek representeert het geniepige en gemene kwaad, ja, het volstrekt boze, waartegen de Heer en zijn rechtvaardigen onverzoenlijk zullen strijden van generatie tot generatie. (vs. 16) Geen compromissen met de goddeloosheden als de onvergeeflijke wandaden en laaghartigheden in deze wereld. Daaraan maakte en maakt Amalek zich schuldig door de weerloze achterhoede van Israëls volk in de woestijntocht aan te vallen, waar de zwakken zich bevonden. (Duit. 25: 18) Daarover nu niet.
Maar ons treft een sprekend detail in de tekst waar Jozua en Hur de vermoeide Mozes een zitplaats op een steen verschaffen en zijn armen aan weerszijden ondersteunen om Israël de moed en de strijd niet te laten verliezen. Solidariteit en hulpvaardigheid zijn essentieel om het kwaad te keren en te overwinnen. Hechte en vindingrijke verbondenheid aan alle concurrentie en rivaliteit voorbij. Dat is veelbelovend en bemoedigend.
Dat raakt aan een kernaangelegenheid in het christelijk geloof. Immers het VERBOND van God met de mens en de aarde vormt als het ware de binnenkant van de wereld als goede schepping. Dat verbond houdt de wereld bijeen en in stand, zodat ze niet in verwarring en allesverwoestende chaos uiteenvalt. We mogen horen en geloven dat God-in-Christus de zaak van de mens en het mensenleven tot de zijne heeft gemaakt. We staan er niet alleen voor. Er is en wordt ook voor ons en onze wereld gestreden en geleden in een niet-vergeefse passie. Dat vermag ons kracht en moed te geven als die ons dreigen te ontzinken in onze schijnbare machteloosheid. De opgeheven handen van Mozes houden ons op de been Of ook: de Pinkstergeest komt ons te hulp in onze machteloosheid en moedeloosheid en betrekt mensen in Gods scheppingswerk en reddingswerk. Want God zoekt en vindt bondgenoten in zijn mens- en wereldliefde, die in Christus openbaar en vruchtbaar geworden is.
Maar toch: redden wij het in de huidige crisis? We kunnen er menig moment aan twijfelen en wanhopen. Groeien de uitdagingen waarvoor wetenschap en politiek zich gesteld zien deze niet hopeloos over het hoofd? Deze dingen en toestanden hebben we zo en in die mate nog niet eerder meegemaakt. Dit is op een onthutsende en ons overrompelende wijze een heel nieuwe ervaring.
Vroegere rampen waren meestal gelokaliseerd en van tijdelijke aard, hoe verschrikkelijk en verbijsterend ook. Mensen zochten en steunden elkaar, maar nu dreigt er de kilte van een anderhalve-meter-samenleving, om maar één ding te noemen. Vereenzaming en verkommering van de ziel liggen in het verschiet. Voorlopig of voor onbepaalde tijd ? Het is een somber perspectief en het is ons bang te moede. Kleine en kwetsbare mensen worden er nog kleiner en onbeduidender door als zij elkaar niet meer mogen benaderen en bemoedigen met hun lijfelijke presentie en nabijheid. Wee de ouderen en de alleenstaanden, de zieken en de zwakzinnigen in deze dagen!
Het samen mens-zijn wordt in dit tijdsgewricht danig en op velerlei wijze op de proef gesteld. Dat vraagt om inventiviteit in omgang en ontmoeting. Ook om geduld en geestkracht. Geestkracht om de levensliefde en levensvreugde niet te verliezen en niet in moedeloosheid en depressiviteit ten onder te gaan. Het is een enorme uitdaging op de korte en op de lange termijn.
Veni Creator, Spiritus Sanctus: Kom, o Schepper, Heilige Geest. Het Pinkstergebed is meer dan ooit ter zake.
AMEN
Gebed om de Geest
Heer onze God, wij bidden U vanuit onze bezorgdheden en benauwdheden om de kracht en het licht van Uw Geest. Kom tot ons in de beproevingen en de uitdagingen van deze onze dagen, daal af in onze zorgen en drijf onze angsten uit opdat we de moed niet opgeven en helder zien en zeggen waar het op aankomt.
En vergeef ons, zo bidden we U, de lichtzinnigheid en de zorgeloosheid, waarmee we zijn omgegaan met de ons toevertrouwde aarde en met elkaar. Wend dan onze wegen en vernieuw onze manier van leven en samenleven als mensen en volken, zodat wij en onze kinderen een toekomst tegemoet gaan van vrede, vreugde en vrijheid.
We bidden in het bijzonder voor kwetsbare en eenzame mensen, thuis, in verzorgingshuizen en ook in vluchtelingkampen overal ter wereld. Schenk hun levensadem en vertrouwen om staande te blijven de moed niet te verliezen en de hoop niet te laten varen. Kom hen te hulp in de kracht van Uw Geest en in de daadwerkelijke getuigen van Uw menslievendheid, opdat zij leven mogen en toekomst ontwaren...
AMEN
(3 mei 2020)