De frisse benen van Justine Henin
Het voetbal is niet meer wat het geweest is. Je hoort dat van meer mensen. Ik kijk alleen nog met matige belangstelling naar die vaak onmachtige en fletse vertoningen. Op kracht en conditie ligt het zwaarste accent, niet op durf en fantasie. En dat juist maakt sport mooi en spannend. Ik wijk nogal eens uit naar tennis, maar daar is al het niet veel anders.
Maar nu is daar Justine Henin-Hardenne en die heeft het tennis zijn schoonheid teruggegeven, lees ik met instemming in de Volkskrant van maandag 8 september. Al een tijd was deze Justine mijn favoriete en schatte ik haar in als de potentieel beste uit het vrouwencircuit, in die taxatie onlangs gevolgd door John McEnroe en Martina Navratilova. De thriller tegen Jennifer Capriati op Flushing Meadow heb ik helaas gemist, want mijn dochter trad toen in het huwelijk- en ik weet van prioriteiten. Maar van Justine's straf-expedities tegen een rij Russinnen en van de finale tegen landgenote Kim Clijsters heb ik zeer genoten. Wat een hartverwarmende vechtlust, wat een perfect gevoel voor het spel, wat een touch en een fluwelen backhand. En dan dat leuke, felle kopje waarmee ze zichzelf toeknikt na een geslaagde actie.
Als het om sport gaat zou ik Belg willen wezen. Haast liefkozend spreken de reporters over 'onze Kim' en constateren ze innig tevreden dat Justine vandaag 'frisse benen' heeft. Maar dat was nog in de aanloop naar de grote successen tijdens Roland Garros. Wat overkomt België! Het is geen tennisland als Spanje, Tsjechië, Zwitserland of de VS. De verbazing is mateloos, maar het went ook snel en er doemt wel een probleem op, want Kim is Vlaams en Justine een Waalse en niet echt leuk vindt men het bij de Vlamingen dat Justine dit jaar Kim nu al vier keer in een finale versloeg waaronder twee keer in een Grand Slam.
'Ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld', zei Justine na haar zege op Flushing Meadow, maar de dagen erna gonsde het in Vlaanderenland van insinuaties over het gebruik van ongeoorloofde spierversterkende middelen door Justine. 'Ik kan er niet aan voorbijzien dat haar benen in enkele maanden twee keer zo dik zijn geworden.' Dat soort lasterlijke ongein uit de Clijsters-kring, die zo binnen de kortste keren een Clijsters-kliek wordt. (Maar Kim zelf heeft er zich gelukkig duidelijk van gedistantieerd.)
Ik let niet speciaal op de benen, maar vind die van Justine nog steeds prachtig slank en kwiek als die van een kievit. Het zal weer wel overwaaien, maar Justine heeft al wel ervaren dat het stralende geluk je niet door iedereen van harte gegund wordt.
'La joie est un instant'- Pascal zei het al- en de afgunst is een van de giftigste pijlen uit het arsenaal van de boze menselijke hartstochten.
Hopelijk behoudt Justine behalve haar frisse benen ook een frisse geest. Maar dat is wel moeilijk in een sport, waar je een miljoen dollar toucheert voor de eind- overwinning in een Grand Slam.
'Allez, Justine!', blijf jezelf en blijf mooi tennissen. Méér dan een miljoen beleven er vreugde aan, al is het maar voor een ogenblik.
(september 2003)
Maar nu is daar Justine Henin-Hardenne en die heeft het tennis zijn schoonheid teruggegeven, lees ik met instemming in de Volkskrant van maandag 8 september. Al een tijd was deze Justine mijn favoriete en schatte ik haar in als de potentieel beste uit het vrouwencircuit, in die taxatie onlangs gevolgd door John McEnroe en Martina Navratilova. De thriller tegen Jennifer Capriati op Flushing Meadow heb ik helaas gemist, want mijn dochter trad toen in het huwelijk- en ik weet van prioriteiten. Maar van Justine's straf-expedities tegen een rij Russinnen en van de finale tegen landgenote Kim Clijsters heb ik zeer genoten. Wat een hartverwarmende vechtlust, wat een perfect gevoel voor het spel, wat een touch en een fluwelen backhand. En dan dat leuke, felle kopje waarmee ze zichzelf toeknikt na een geslaagde actie.
Als het om sport gaat zou ik Belg willen wezen. Haast liefkozend spreken de reporters over 'onze Kim' en constateren ze innig tevreden dat Justine vandaag 'frisse benen' heeft. Maar dat was nog in de aanloop naar de grote successen tijdens Roland Garros. Wat overkomt België! Het is geen tennisland als Spanje, Tsjechië, Zwitserland of de VS. De verbazing is mateloos, maar het went ook snel en er doemt wel een probleem op, want Kim is Vlaams en Justine een Waalse en niet echt leuk vindt men het bij de Vlamingen dat Justine dit jaar Kim nu al vier keer in een finale versloeg waaronder twee keer in een Grand Slam.
'Ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld', zei Justine na haar zege op Flushing Meadow, maar de dagen erna gonsde het in Vlaanderenland van insinuaties over het gebruik van ongeoorloofde spierversterkende middelen door Justine. 'Ik kan er niet aan voorbijzien dat haar benen in enkele maanden twee keer zo dik zijn geworden.' Dat soort lasterlijke ongein uit de Clijsters-kring, die zo binnen de kortste keren een Clijsters-kliek wordt. (Maar Kim zelf heeft er zich gelukkig duidelijk van gedistantieerd.)
Ik let niet speciaal op de benen, maar vind die van Justine nog steeds prachtig slank en kwiek als die van een kievit. Het zal weer wel overwaaien, maar Justine heeft al wel ervaren dat het stralende geluk je niet door iedereen van harte gegund wordt.
'La joie est un instant'- Pascal zei het al- en de afgunst is een van de giftigste pijlen uit het arsenaal van de boze menselijke hartstochten.
Hopelijk behoudt Justine behalve haar frisse benen ook een frisse geest. Maar dat is wel moeilijk in een sport, waar je een miljoen dollar toucheert voor de eind- overwinning in een Grand Slam.
'Allez, Justine!', blijf jezelf en blijf mooi tennissen. Méér dan een miljoen beleven er vreugde aan, al is het maar voor een ogenblik.
(september 2003)